Rozdział 33.

Siedziałem za biurkiem w moim gabinecie rozmyślając  o mojej dzisiejszej wizycie u kobiety, której zawdzięczam życie i wolność moją, mojej siostry i Hermiony.

W pewnym momencie do moich drzwi ktoś zapukał. Po krótkim „proszę” do gabinetu weszła ładna, długonoga blondynka.

-Panie Malfoy, pańska dzisiejsza korespondencja- powiedziała tylko i zniknęła za drzwiami.

Już dawno przestała chwytać się każdego sposobu, bym na nią spojrzał i się z nią umówił. Prawdę mówiąc, było mi to na rękę, bo choć była bardzo kompetentną pracownicą czasem miałem ochotę ją zwolnić, ze względu na to jak na mnie polowała.

Spojrzałem na stos listów, które mi przyniosła i niechętnie zabrałem się za ich przeglądanie.

Rachunki, zaproszenia, upomnienia, podziękowania…

Moją uwagę przykuła szara koperta o połowę mniejsza od pozostałych.

Sięgnąłem po nią szybkim ruchem i otworzyłem. Po przeczytaniu treści, doszedłem do wniosku, że lepiej by było dla mnie, gdybym nie otwierał tej koperty.

Wstałem i podszedłem do okna, spoglądając przez nie na ulice mugolskiego Londynu. Mimo to, kartka na moim biurku raz po raz przyciągała mój wzrok. Było tam tylko kilka starannie wykaligrafowanych słów. Kilka zbitek liter, które jednak sprawiły, że moje dłonie zaczęły niebezpiecznie drżeć, a w gardle czułem dziwny ucisk.

Chwyciłem tą kartkę w drżące ręce i uważnie jej się przyjrzałem.

Draco,

Twoja ignorancja sprawiła, że nikt nie jest już bezpieczny. Lepiej uważaj, jeśli nie chcesz by kogoś jeszcze spotkał taki los, jak państwa Zabini.

                                                                                                                        ABC.

Nim wskazówki zegara zdążyły się przemieścić na tarczy, ja- dzięki teleportacji, byłem już w Ministerstwie Magii.

Wyszłam z Munga, a Londyn, o dziwo, przywitał mnie słońcem i delikatnym, przyjemnym wiatrem. Zamiast teleportować się do domu, postanowiłam się więc przejść.
Przed wyjściem ze szpitala odwiedziłam jeszcze Cameron. Kolejny dzień i taka sama reakcja- nie chciała mnie widzieć. Przykro mi, ale z drugiej strony ją rozumiem.

Wiesz co jest dzisiaj horrorem?

To iść na porodówkę we dwoje i wrócić we dwoje też

Nie mam pojęcia dlaczego mimo tego, co spotkało moich przyjaciół, i tego co mnie samą dotknęło w ostatnim czasie, potrafię dostrzec uroki dnia codziennego. Uśmiechałam się do mijających mnie mugoli, a Ci patrzyli na mnie niezrozumiale, jakby uśmiech był czymś niecodziennym. Obserwowałam życie toczące się wokół mnie, ale sama byłam jakby poza nim. Nie spieszyłam się, nie goniłam za czymś, co było nieuchwytne. Pierwszy raz zrozumiałam, co tak naprawdę znaczy życie dniem dzisiejszym. Co więcej, podobało mi się takie życie.

Czy mogę więc powiedzieć, że jestem szczęśliwa?

Nie do końca.

Ale czuję, że to, co mam mi wystarcza. Wiem, że Draco Malfoy wtargnął do mojego życia zupełnie niespodziewanie i nie do końca z mojej woli. Wiem jednak też, że w którymś momencie stał się częścią mojego świata, i to dużą częścią.

Pokazał mi, może nie do końca świadomie, że czasem warto przestać oglądać się za tym, co było i zajmować się tylko tym, co jest.

Nie tylko on mnie czegoś nauczył.

Najwięcej nauczyli mnie moi rodzice. I choć wiem, że na to kim jestem wpłynęło wiele czynników, to jednak największy wpływ na mnie mieli właśnie oni.

Pokazali mi czym jest prawdziwa miłość. Dzięki nim mogę kochać, bo i oni zawsze mnie kochali.

Nauczyli mnie szacunku do wszystkiego, co żyje- zarówno do ludzi, jak i do zwierząt. Dlatego każdemu okazuję należyty szacunek, bo i oni zawsze mnie szanowali.

Nauczyli mnie, że warto ufać ludziom. Pokazali mi też, że życie nie zawsze jest usłane różami. Dali mi wiele lekcji, a każda kolejna wpływała na budowanie i ulepszenie mojego charakteru, a przy tym mnie samej.

Snując swoje rozmyślania nie zauważyłam, gdy dotarłam do domu. Nie tracąc więcej czasu dostałam się do mieszkania i zaczęłam pakowanie.

-Pomożemy Ci, Malfoy- powiedział Potter, a ja spojrzałem na niego zaskoczony.

Przychodząc tutaj, do biura aurorów, co prawda liczyłem na pomoc Chłopca, Który Przeżył, ale nie sądziłem, że zgodzi się tak od razu.

-Mogę mieć pewność, że Hermiona i Eliza otrzymają odpowiednią ochronę?

Spojrzał na mnie wzrokiem, który zdawał się mnie prześwietlać.

-Zajmą się tym moi najlepsi ludzie. Oczywiście- dodał, widząc że chcę coś powiedzieć- do Blaise’a i jego żony również oddeleguję odpowiednich ludzi. Żadne z nich nie zorientuje się, że jest pilnowane.

-Mam nadzieję- odpowiedziałem i wstałem z miejsca po drugiej stronie biurka Potter’a.

-Dziękuję- dodałem, a twarz byłego Gryfona rozświetlił uśmiech.

-Do zobaczenia.

-A, i jeszcze jedno- powiedziałem przed wyjściem- Możesz przekazać Weasley’owi, że wiem o tym, że jest.. Że jest z moją siostrą- niemal wyplułem z siebie te słowa- I że jeśli tylko się dowiem, że jakoś ją skrzywdził, to go zabiję.

Po tych słowach wyszedłem, pozostawiając Harry’ego z szerokim uśmiechem na twarzy. Musiałem już wracać, Hermiona na mnie czekała.

Samolot oderwał się od ziemi godzinę temu i jedyne, co mogłam teraz podziwiać były białe chmury pod nami, które wyglądały jak śnieg. Choć nasz środek transportu leciał z niesamowitą prędkością wydawało się, jakby sunął powoli, delikatnie wręcz.

Uwielbiałam latać.

Człowiek jest wtedy zwieszony między ziemią, a niebem. Ma czas na wszystko, bo ten jakby się zatrzymał. Nikt nie goni. Nikt nie pospiesza. Można cieszyć się chwilą i ja zamierzam to zrobić.

Po mojej lewej stronie siedzi Draco, jakby trochę nieobecny. Rozgląda się dokoła, ale za każdym razem, gdy pytałam go o co chodzi, odpowiadał, że jest po prostu zmęczony.

Powiedziałam, by się zdrzemnął, a sama sięgnęłam po książkę. Mugolską książkę o tytule, który rozbawił Malfoya.

-Wichrowe Wzgórza?- spytał z uśmiechem- Dlaczego akurat wichrowe?

Spiorunowałam go wzrokiem i otworzyłam książkę w miejscu, gdzie ostatnio skończyłam. Trudno było mi skupić się na czytaniu, gdyż Malfoy, zamiast spać, zaglądał mi przez ramię.

-Kocham ziemię, po której On stąpa, powietrze nad jego głową; wszystko, czego dotknie jego ręka, każde jego słowo, każde spojrzenie, każdy postępek i Jego całego bez zastrzeżeń!- przeczytał cicho, a ja zarumieniłam się na jego słowa.

-Czy dasz mi przeczytać tą książkę w spokoju?- warknęłam na niego, a on odpowiedział mi szczerym, dźwięcznym śmiechem.

-Dobrze, już Ci nie przeszkadzam- powiedział, unosząc ręce w geście ‘co złego, to nie ja’.

Zauważyłam, że siedząca obok nas starsza pani uśmiecha się, gdy na nas patrzy. Odpowiedziałam jej uśmiechem, na co ona pokiwała głową i odwróciła wzrok.

Po chwili ja również to zrobiłam i zatopiłam się w lekturze. Draco nie przerwał mi już do końca podróży.

Barcelona. Miejsce, które odwiedzałam już z rodzicami, ale które zawsze mnie zaskakuje. Uwielbiam Hiszpanię, a ta jej część mnie wprost oczarowała. Wyglądałam przez okno hotelowego pokoju, ubrana w długą, czerwoną suknię, której włożenie Malfoy wręcz na mnie wymusił. Teraz czekałam tylko, by ten się odświeżył i mieliśmy wychodzić. Oczywiście, standardowo już, nie miałam pojęcia gdzie idziemy.

Przyglądałam się palmom, które rosły przy plaży, i morskim falom, które raz po raz rozlewały się na piasku. Hotel, w którym się znajdowaliśmy był wspaniały i to nie tylko dlatego, że był jednym z najdroższych hoteli. Jego umiejscowienie w pobliżu tej plaży było wspaniałym pomysłem.

Usłyszałam, że drzwi się otwierają i już po chwili obok mnie stał Draco. Ubrany w elegancki, idealnie skrojony garnitur prezentował się wspaniale.

-Gotowa?- spytał, a ja tylko pokiwałam głową.

Chwycił mnie za rękę i poczułam, że gdzieś się teleportujemy.

Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak bardzo się denerwowałem. Nie wiem nawet, czy kiedykolwiek denerwowałem się tak bardzo. Czułem, jak serce wybija mi nerwowy rytm, gdy po teleportacji wylądowaliśmy na dachu najwyższego budynku w Barcelonie, który był jednocześnie restauracją. Dzisiejszego wieczoru cała ta przestrzeń była nasza, choć Hermiona o tym nie wiedziała. Zauważyłem, jak oczarowana rozgląda się dokoła. W pewnej chwili podeszła do jednej z barierek i wychyliła się przez nią.

-Draco..

-Cii, nic nie mów.

Spojrzała na mnie, a ja wiedziałem, że to już ten moment,  ale nie mogłem zdobyć się na ten gest. Ręce trzęsły mi się jakbym przechodził delirium, a serce coraz bardziej przyspieszało.

Spojrzałem w jej oczy i to one pomogły mi podjąć decyzję.

Kilka szybkich ruchów i już klęczałem przed nią z wyciągniętą ręką, w której spoczywał pierścionek.

-Hermiono Granger, jesteś najważniejszą osobą w moim życiu i najlepszym, co mnie w nim spotkało. Chciałbym, byśmy byli razem już zawsze i by nikt i nic nie mogło nas rozdzielić. Zostaniesz moją żoną?

Łzy spływały po jej policzkach, gdy słabym głosem odpowiedziała mi to jedno słowo.

                                                                                                                                                        

Przepraszam Was za ten rozdział, wiem że nie jest doskonały, ba! on nawet nie jest dobry, ale nie mogę wykrzesać siebie więcej weny do napisania dobrego rozdziału na tego bloga. Końcówka jest wybitnie beznadziejna, ale mam nadzieję, że to Was nie zniechęci, a ja obiecuję, że zrobię wszystko by kolejny rozdział by lepszy od tego.